Genui w 1937 roku, w rodzinie budowniczych, urodził się chłopiec o imieniu Renzo. Jego rodzina miała własną firmę budowlaną, założoną przez jego dziadka. Po ukończeniu szkoły Renzo Piano rozpoczął studia na Politechnice w Mediolanie. W 1964 roku uzyskał dyplom. Jak później przyznał maestro, to właśnie studia pozwoliły mu myśleć konstruktywnie.
Wkrótce po ukończeniu studiów wyjechał na inny kontynent – do Filadelfii. Wszystko po to, by odbyć staż u samego Louisa Kahna. Renzo mieszkał tu do 1970 roku. Po kolejnych 11 latach Piano został właścicielem własnego międzynarodowego biura architektonicznego, którego biura znajdują się nie tylko w jego rodzinnej Genui, ale także w Paryżu. 
Kultowe projekty
Wkrótce po zakończeniu stażu w Filadelfii, Piano rozpoczął projekt, który odmienił jego życie. Jego wspólny projekt z Richardem Rogersem został wybrany spośród 680 propozycji przez rząd francuski. Dotyczy on budowy słynnego Centrum Pompidou w Paryżu. 
Stworzyli unikatowy jak na tamte czasy budynek w stylu high-tech. Nie wszyscy i nie od razu mogli zaakceptować nietypowy wygląd budynku dla Paryża. Niektórzy wyrażali swoje niezadowolenie, nazywając ten projekt zbyt ekstrawaganckim. Mimo to, dziś Centrum Pompidou jest jednym z ikonicznych miejsc stolicy Francji.
Po powrocie do Europy Piano wielokrotnie pracował nad przebudową stref przemysłowych. Podobne projekty realizował zarówno w Paryżu, jak i we Włoszech – w Mediolanie i Turynie. W 1997 roku Renzo otrzymał zlecenie na budowę nowego muzeum dla Amsterdamu. To dzięki niemu w stolicy Holandii pojawił się obiekt taki jak NEMO.
W portfolio słynnego genueńskiego architekta znajdują się Centrum Kultury Jean-Marie Tjibaou w Nowej Kaledonii, Centrum Paula Klee w Bernie. Jednak wszystkie one są dziś praktycznie nieznane. Istnieją jednak również projekty, które na zawsze zapisały nazwisko Renzo Piano w historii światowej architektury.
Należą do nich oczywiście Międzynarodowy Port Lotniczy Kansai w Osace i 52-piętrowy wieżowiec The New York Times Building. To właśnie Włoch wpadł na pomysł budowy kolejnego wieżowca, The Shard, w Londynie. Na początku XXI wieku pracował nad przebudową teatru w Valletcie i projektem Centrum Kultury Stavrosa Niarchosa, które obecnie nazywane jest „nowym Akropolem”.
Przeczytaj także:
- Architekt Yu Ming Pei: ikona XX wieku
- Naoto Fukasawa: Twórz tylko rzeczy, których ludzie potrzebują
- W drodze do sukcesu: samouk projektant Hans Wegner i jego styl
- Ron Arad: Geniusz postmodernizmu w projektowaniu i architekturze
- Sabine Marcelis: Indywidualność ponad masową produkcją
- Odrodzenie najstarszego rzemiosła obróbki kory brzozowej: tradycje i przyszłość