Jakie są najważniejsze różnice między perlitem a wermikulitem?

Czym jest perlit?

Pierworodnym perlitem jest obsydian, błyszczące, czarne szkło wulkaniczne. Przez wiele lat jest on wypłukiwany przez wody gruntowe, co powoduje powolną reakcję hydratacji, tworzenie krystalicznych hydratów, temperatura topnienia materiału obniża się i możliwe staje się jego zmiękczenie w warunkach fabrycznych.

Wydobyty perlit jest kruszony na małe frakcje i poddawany szokowi termicznemu w temperaturze 900-1100 °C. Związana woda jest uwalniana wybuchowo, tworząc miliony małych pęcherzyków i zwiększając objętość pierwotnego surowca o 5-20 razy. Proces ten nazywa się pęcznieniem.

Materiał staje się kruchy, a jego porowatość sięga 90%. Perlit ekspandowany przypomina pokruszoną piankę poliuretanową lub żwirek dla kotów. Kolor waha się od brudnoszarego do śnieżnobiałego, granulki łatwo rozcierają się między palcami, ale trzeba uważać – to byłe szkło, silny materiał ścierny, który może porysować skórę.

Zakres zastosowania perlitu jest szeroki i zależy od frakcji:

• budownictwo – granulki od 0,16 do 20 mm, gęstość 75-200 kg/m³, stosowane do izolacji domów i wypełniania lekkiego betonu;
• agroperlit – granulki od 0,63 do 5 mm, gęstość nie większa niż 160 kg/m³, szeroko stosowane w rolnictwie, kwiaciarstwie, hydroponice, krajobrazie sztuka;
• perlit w proszku – granulki o wielkości od 0,01 do 0,16 mm, pełni funkcję wypełniacza filtrów w przemyśle spożywczym, naftowo-gazowym i medycznym.

Właściwości perlitu:

• neutralny (pH = 7);
• perlit jest w stanie adsorbować wodę w objętości czterokrotnie większej od jego własnej;
• nie zawiera w ogóle niczego, ani soli mineralnych, ani substancji organicznych;
• nie podlega rozkładowi biologicznemu ani chemicznemu.

Czym jest wermikulit?

Za tego cennego pomocnika należy podziękować hydromice, która ma znacznie bardziej złożony skład niż obsydian. Zwykle przeważają w niej związki żelaza i magnezu. Ponieważ hydromika była przez stulecia poddawana erozji wodnej i wietrznej, nie ma w niej prawie żadnych rozpuszczalnych soli, pojawiają się one jednak w procesie niszczenia krystalicznych hydratów.

Główną różnicą perlitu jest to, że wermikulit można traktować jako nawóz mineralny i naturalny stymulator wzrostu.

Wermikulit uzyskuje się z hydromiki w trzech etapach, końcowym etapem jest również szok termiczny, ale w temperaturze nieco niższej – 850-880 °C. Ale efekt wygląda jeszcze bardziej imponująco: materiał zwiększa objętość co najmniej 15 razy i nabywa zdolność wchłaniania wody 5 razy więcej niż wynosi jego własna waga.

Wermikulit dzieli się na typy ze względu na cechy jego składu:

• wermikulit miedziany;
• biotyt – z przewagą żelaza;
• batawit – bez żelaza;
• lucasyt – chromowy.

Skład wpływa na kolor, który może być czarny, szary, zielonkawy, brązowy, czerwonobrązowy, złocistożółty. Wermikulit zachowuje podobieństwo do miki, jest stosunkowo elastyczny i miękki, nieścierny i jest wydłużonym kryształem o ząbkowanych krawędziach, to znaczy, że jego wygląd bardzo różni się od perlitu.

Zakres wermikulitu jest dokładnie taki sam, a w budownictwie jest czasami preferowany, ponieważ lepiej nadaje się do produkcji materiałów ogniotrwałych i układania fundamentów.

Rolnictwo wykorzystuje agrowermikulit o wielkości granulek 0,8-5 mm.

Właściwości wermikulitu są podobne do właściwości perlitu, różnią się tylko dwa wskaźniki:

• gęstość ― 65-130 kg/m³;
• porowatość ― 65-90%.

Jaka jest różnica?

Substancje te są podobne pod wieloma względami, ale znacząco różnią się pod względem wpływu na rośliny.

Zanim zidentyfikujemy i uhonorujemy lidera, uczciwie byłoby zbadać zalety i wady każdego z kandydatów.

• poprawia napowietrzenie systemu korzeniowego;
• perlit dobrze wchłania nadmiar wilgoci;
• nie obciąża doniczki ze względu na swoją lekkość;
• ze względu na niską przewodność cieplną perlit zatrzymuje ciepło w chłodnej porze roku;
• obojętna kwasowość pozwala na stosowanie go w różnych mieszankach glebowych.

• elektrycznie obojętny, dlatego nie uczestniczy w wymianie jonowo-kationowej;
• podlewany twardą wodą i regularnie dodający potas i sód, perlit prowadzi do wypłukiwania gleby, a to jest niedopuszczalne dla upraw preferujących gleby lekko kwaśne;
• kruchy, przy aktywnym spulchnianiu grządek szybko rozpada się w pył i przestaje radzić sobie z powierzonymi zadaniami, z wyjątkiem Ponadto pył ten jest szkodliwy do wdychania;
• ścierny, dlatego wymaga ostrożnego stosowania.

• wermikulit doskonale reguluje poziom azotanów w glebie, zatrzymując związki azotowe;
• dobry adsorbent, dzięki czemu równomiernie oddaje wilgoć, a w razie potrzeby absorbuje ją z powietrza;
• jest doskonałym składnikiem drenażu, ponieważ długo zachowuje swoją strukturę;
• wermikulit nie uszkadza korzeni podczas przesadzania.

• w ciepłym, wilgotnym klimacie i na glebach gliniastych wermikulit sprzyja rozwojowi kolonii mikroalg;
• jest kilkukrotnie droższy od perlitu, co sprawia, że jego stosowanie w dużych gospodarstwach jest nieopłacalne, pomimo wszystkich zalet.

Obie te substancje są przyjazne dla środowiska i należą do klasy 4.

Zobacz także ciekawy film:

Co jest lepsze?

Podsumujmy to. Jeśli mówimy o uprawie kwiatów w pomieszczeniach, przygotowywaniu sadzonek i sadzonek do małego ogrodu lub klombu, kwestia objętości i kosztów schodzi na dalszy plan, więc możemy śmiało polecić wermikulit. A jeśli chodzi o duże obszary rolnicze lub kompleksy hydroponiczne, mądrzej jest wybrać agroperlit. Przygotowałem tabelę podsumowującą, aby lepiej zrozumieć, w jakich przypadkach perlit jest odpowiedni, a w jakim wermikulicie.

Istnieje możliwość zmieszania tych dodatków na pół lub wzięcia 40% wermikulitu + 60% agroperlitu. Łącznie gleba powinna zawierać od 10 do 50% mieszanki, niezależnie od jej składu. W przypadku gleb ciężkich i gęstych, takich jak czarna gleba, lepiej jest wziąć 45-50%.

Perlit ma użyteczne właściwości, ale wermikulit niewiele mu ustępuje, więc w pełni uzasadniają swój koszt. Niezależnie od tego, jaki wybór podejmiesz, będzie on lepszy niż decyzja o nieużywaniu żadnej z opcji.