Trendy w projektowaniu wnętrz

Nowoczesne style

Nie da się dopasować obecnego wnętrza do jednego stylu — dziś w trendzie są zarówno industrialne betonowe sufity, jak i obskurne przedmioty vintage. Wybraliśmy 15 najpopularniejszych nowoczesnych stylów.

Minimalizm

Główne cechy stylu: zwięzłość, powściągliwość, prostota. Paleta kolorów jest podstawowa. Meble są proste i funkcjonalne. Prawidłowe geometryczne kształty i linie można zobaczyć we wszystkim: dekoracji, meblach, wystroju. Nawiasem mówiąc, tych ostatnich we wnętrzu jest niewiele: wystarczy kilka znaczących rzeczy na pokój.

Nie ma wymagań co do materiałów w dekoracji i meblach — zarówno naturalne (drewno, kamień), jak i sztuczne (plastik, płyta wiórowa) wystarczą. Wykończenie działa jak „płótno”, dlatego preferowany jest jasny odcień o prostej fakturze – najlepiej wyglądają gładkie pomalowane ściany.

Skandynawski

Chociaż Scandi opiera się na tej samej lakoniczności i funkcjonalności, w przeciwieństwie do poprzedniego, jest dekoracyjny. Świece, kosze, piękne naczynia, plakaty i obrazy, a co najważniejsze – żywe rośliny: tych elementów powinno być dużo we wnętrzu wszystkich pomieszczeń.

Aby zrozumieć, jak udekorować wnętrze w stylu skandynawskim, należy przeanalizować klimat w jego ojczyźnie: spokojne, niezbyt gorące lata, surowe zimy, pochmurne dni są znacznie bardziej słoneczne. Stąd pragnienie dużych okien i otwartych przestrzeni (aby wpuścić jak najwięcej światła), a także domowego komfortu składającego się z tekstyliów, ciepła (piec, kominek, świece), dekoracji.

Loft

Styl industrialny to przede wszystkim faktura. Styl ten narodził się w okresie Wielkiego Kryzysu, kiedy biedna kreatywna młodzież wynajmowała dawne fabryki zamiast mieszkań – było taniej. Pozostawienie gołych ceglanych ścian i betonowych sufitów, nie wieszanie zasłon na ogromnych oknach, nie budowanie przegród – było też bardziej oszczędnie.

Stąd główne cechy: gołe ściany, otwarte układy, komunikacja zewnętrzna. Loft łączy industrialny styl pomieszczenia z domowym komfortem: miękka sofa, dywan, obrazy.

Meble były zazwyczaj kupowane z drugiej ręki, więc nie ma ograniczeń w wyborze. Salon może być udekorowany albo skórzanym chesterfieldem, albo aksamitną miękką sofą.

Współczesny

Jeden z mieszanych trendów nowoczesnych łączy zasady minimalizmu (funkcjonalność, prostota), klasyki, high-tech, art déco, a nawet country. Funkcjonalne podejście przejawia się w przemyślanych wbudowanych systemach przechowywania. Lakonizm tkwi w podstawowym wykończeniu. W stylu współczesnym zwyczajowo pozostawia się ściany gładkie, chociaż jedna z powierzchni może być akcentem – pokryta jasną tapetą.

Jednak główną cechą jest nadal nowoczesność. Styl ten nie wymaga odtworzenia ani imitacji, wręcz przeciwnie – umiejętnie łączy przypadkowe przedmioty, które przykuły uwagę podczas zakupów.

Eko

Walka o zachowanie zasobów naturalnych, ochronę środowiska i chęć człowieka, aby uciec od betonowej dżungli, doprowadziły do powstania stylu przyjaznego dla środowiska. Cechy eko-wnętrz opierają się na trzech wymienionych postulatach:

• minimum mebli, dekoracji (ochrona zasobów);
• obfite zagospodarowanie terenu (dążenie do natury);
• wykorzystanie odnawialnych, rozkładających się materiałów (ochrona środowiska).

Głównym elementem wystroju jest drewno. W postaci roślin doniczkowych, mebli z litego drewna, dekoracji, wykończeń. Zagospodarowanie terenu odbywa się nie tylko za pomocą roślin doniczkowych, ale także pionowych konstrukcji – ścian, paneli.

High-tech

Ultramodernistyczny trend w projektowaniu wnętrz, który łączy minimalizm z najnowszą technologią. To właśnie ta ostatnia cecha stanowi główną różnicę w stylu: wykorzystanie systemu „Smart Home”, przemyślane scenariusze świetlne i innowacje techniczne ułatwiające organizację codziennego życia.

Na przykład nie sposób wyobrazić sobie domu high-tech bez robota odkurzającego lub zmywarki sterowanej pilotem.

Jeśli chodzi o stronę wizualną, dominują podstawowe neutralne odcienie i proste, czyste linie. Plastik, metal i szkło są szeroko stosowane w wykończeniu i meblarstwie.

Neoklasycyzm

Jeśli klasyka, o której będziemy mówić w następnej sekcji, jest logiczną lakoniczną reinkarnacją cesarstwa i baroku, to neoklasycyzm jest jeszcze skromniejszą kontynuacją klasyki.

Z jednej strony mamy te same eleganckie meble, szykowne żyrandole, bogaty wystrój, wykończenie z wykorzystaniem stiuku. Z drugiej strony wszystkie elementy wyglądają na uproszczone, minimalistyczne – czego wymaga rytm współczesnego życia.

Główną zaletą neoklasycyzmu jest jego niezależność od epoki. Ponadczasowe wnętrze pozostanie aktualne przez wiele lat.

Japandi

W 2021 roku Japanordic stał się prawdziwą sensacją: połączenie japońskiej filozofii wabi-sabi z już znanym skandynawskim podejściem do komfortu dało efekt eksplodującej bomby.

Główne cechy Japandi: wykorzystanie naturalnych materiałów (głównie drewna, rattanu, juty), naturalna paleta (nie tylko biel i szarość, ale także beż, zieleń, błękit, żółć), odrzucenie nadmiaru (minimalny wystrój, funkcjonalne meble). Wykończone przestrzenie są przytulne, jasne, przemyślane i uporządkowane.

Retro

Dziwne, ale stylizacja znaczących epok XX wieku jest uważana za nowoczesną. Wygląd wnętrza zależy od dekady, na którą przestrzeń jest dekorowana:

• Lata 50. — chrom, wykończenia jednokolorowe, jasne meble o prostych kształtach.
• Lata 60. — nieoczekiwane połączenia kolorystyczne, aktywne motywy kwiatowe, geometryczne nadruki.
• Lata 70. — nadruki przenoszą się na ściany, meble stają się bardziej różnorodne: stoliki kawowe, kredensy, bary.
• Lata 80. — wnętrza stają się bardziej powściągliwe, odcienie — naturalne. Meble na cienkich nóżkach są w modzie.

Vintage

Główna różnica między stylem vintage i retro polega na tym, że przedmioty vintage muszą być wykonane w epoce, którą mają zostać odtworzone. Z kolei meble i dekoracje retro można naśladować.

Nowoczesny styl nie oznacza całkowitego zanurzenia – detale vintage są po prostu dodawane do istniejącego wnętrza. Na przykład możesz umieścić antyczny kredens w kuchni lub skrzynię prababci w sypialni.

Kicz

Ten niezwykły styl można nazwać „antyklasycyzmem”. W kiczowatym wnętrzu przepych miesza się z absurdem i doprawia surrealizmem. Odważne zestawienia kolorów, stosowanie niestandardowych mebli i dekoracji: żadnych reguł i granic, tylko kreatywność!

Chociaż samo określenie „kicz” tłumaczy się z języka niemieckiego jako „zły smak”, wnętrze musi być zaprojektowane poprawnie: w przeciwnym razie zamiast kreatywnego salonu ryzykujesz, że otrzymasz wysypisko absolutnie niepasujących do siebie rzeczy.

Ostateczny obraz przypomina obrazy Salvadora Dalego, Pabla Picassa: chociaż wygląda niezrozumiale, genialny pomysł autora jest widoczny na pierwszy rzut oka.

Boho

Wiele osób kojarzy boho lub boho-chic z ruchem hipisowskim: styl jest równie anarchistyczny, a nawet trochę chaotyczne, jak same dzieci kwiaty. Dziś wnętrza boho preferują osoby kreatywne: otoczone wieloma oryginalnymi i ręcznie wykonanymi rzeczami, tylko one czują się naprawdę komfortowo.

Boho to styl dekoracyjny. Pierwszą rzeczą, na którą zwracasz uwagę wchodząc do pokoju, są tekstylia. Poduszki, koce, dywany, wykładziny, makramy – wskazane jest, aby wszystko zrobić samemu lub zamówić u rzemieślników zajmujących się rękodziełem. Etniczny akcent nadają nadruki na tkaninach, obrazy i dekoracje z różnych krajów świata.

Shabby chic

Jednym ze sposobów nadania wnętrzu indywidualnego charakteru jest jego dekoracja w stylu shabby classics. W tym celu za podstawę przyjmuje się antyczne elementy wyposażenia wnętrz: są one odnawiane, pozostawiając jednocześnie odrobinę obskurności. To właśnie ta ostatnia pozwala stworzyć nie prymitywny klasyczny vintage, ale komfortowe środowisko do życia.

Kolory stylu są pastelowe, oparte na połączeniu bieli, śmietanki, różu, mięty. Popularnym wzorem jest kwiatowy. Restauratorzy często stosują techniki decoupage’u i patynowania.

Country

Style rustykalne różnią się w zależności od kraju, ale opierają się na tych samych cechach:

• wykorzystaniu drewna w meblach, dekoracjach;
• obecności przytulnych tekstyliów;
• naturalnej palecie barw.

W przeciwieństwie do większości współczesnych trendów, we wzornictwie rustykalnym nie stosuje się plastiku, szkła, chromu, stali ani sufitów napinanych. Wystrój powinien być możliwie prosty i rustykalny, ale jednocześnie wygodny i przytulny.

Morski

W TOP 5 skojarzeń z odpoczynkiem koniecznie znajduje się morze: dlaczego nie wykorzystać tej wiedzy, aby stworzyć idealne wnętrze? Głównymi cechami tego stylu są imitacja domu na plaży i wykorzystanie materiałów związanych z tematyką morską.

Wykończenie: jasne drewno, odcienie piasku, fale morskie, paski w kolorze niebieskim i białym, akcenty w kolorze czerwonym. Dekoracja: muszle lub gwiazdy, motywy żeglarskie: koła sterowe, łodzie, wiosła, iluminatory, skrzynie, kotwice.

Style historyczne

Takie style we wnętrzu są rozumiane jako trendy, które pojawiły się naturalnie pod wpływem różnych wydarzeń historycznych. Rozważmy je w kolejności pojawiania się:

Barok

Początek XVII wieku to okres rozkwitu królewskich wnętrz. Styl barokowy we wnętrzu jest luksusowy: wyróżnia się bujnym wystrojem, szeroką gamą wymiarów pomieszczeń i pragnieniem wielkości. Bogactwo było dosłownie wystawione na pokaz, stąd obfitość złoceń, sztukaterii, mebli z cennego drewna, ręcznie malowanych obrazów, fresków.

W dzisiejszych warunkach barok wydaje się zbyt pretensjonalny: poza tym nie da się go wyeksponować w zwykłym mieszkaniu: styl pałacowy wymaga odpowiedniej przestrzeni.

Klasycyzm

W przeciwieństwie do przesadnie udawanego baroku, klasyczny kierunek w projektowaniu pojawia się na początku XVII wieku: dotyczy nie tylko wnętrz, ale także malarstwa, muzyki, architektury.

Klasycyzm wyróżnia się ścisłymi formami, symetrią, funkcjonalnością. Chociaż cechy baroku, takie jak wysokie sufity, drogie materiały i luksusowy wystrój, są nadal zachowane, klasycyzm to raczej przepych niż afektacja.

Dziś ten trend jest tradycyjny. Nadal dąży do starożytności i nie podąża za modą. Nadaje się dla tych, którzy cenią połączenie luksusu i wygody.

Kolonialny

W tym samym czasie, gdy pojawiał się klasycyzm, zdobywcy w europejskich koloniach stworzyli zupełnie nowy kierunek, dodając orientalne i afrykańskie nuty do tradycyjnego projektu.

Tak więc w salonach pojawiły się meble z wikliny, w sypialni baldachim nad łóżkiem, a w kuchniach rzeźbione fasady. Szczególne miejsce zajmują dekoracje: palmy w donicach, maski afrykańskie, orientalne dywany, kolorowe poduszki.

Empire

Inny pierwotnie francuski styl, szczyt popularności przypadł na lata 1803-1827. Wygląda jak symbioza klasyki i baroku: styl empire wyróżnia się monumentalnością i przepychem, nie zaniedbując przy tym klasycznej symetrii, wyrafinowania.

Do napraw stosuje się drogie materiały: kamień naturalny, mahoń. W tapicerce obecny jest jedwab i brokat. Złoto we wszystkich swoich przejawach nawiązuje do bogatych kolorów: burgunda, indygo, wiśni.

Nowoczesny

Rewolucja przemysłowa w latach 80. XIX wieku położyła logiczny kres stylowi barokowemu i empire, dając początek szerokiemu kierunkowi w architekturze i wzornictwie. Rozwój produkcji masowej pozwolił już na wykorzystanie tańszych elementów bez przepłacania za pracę ręczną.

A zmiana myślenia w społeczeństwie zmusiła nas do porzucenia pretensjonalności stylów imperialnych i wymyślenia czegoś nowego: tak pojawiły się płynne linie, asymetria i inne cechy nowoczesnych wnętrz.

Secesja

W tłumaczeniu z języka francuskiego nazwa tej gałęzi nowoczesności oznacza „nową sztukę”. Choć trudno nazwać secesję, zwłaszcza tę początkową, zupełnie nową: wiele cech zostało zapożyczonych z różnych poprzednich epok.

Główną różnicą była płynność linii, obecność motywów naturalnych: gałęzie drzew, kwiaty, liście, motyle występują w wystroju mebli, ścian, drzwi, okien.

Bauhaus

Trend zupełnie odmienny od francuskiego wyrafinowania narodził się w 1919 roku w Niemczech. Zamiast gładkich linii są proste i wyraźne, zamiast piękna – funkcjonalność, zamiast wyrafinowania – praktyczność.

To właśnie w stylu Bauhaus po raz pierwszy pojawiła się masowa produkcja artykułów wyposażenia wnętrz: od kultowego krzesła Barcelona projektanta Ludwiga Miesa van der Rohe, po fantazyjny czajniczek lub klasyczny zegar wynaleziony przez Marianne Brandt.

Art Deco

Ostatnie słowo należało jednak do Paryża, który jako alternatywę dla surowego niemieckiego Bauhausu zaprezentował w 1920 roku wyrafinowany Art Deco.

W przeciwieństwie do secesji nie ma tu już motywów roślinnych. nie ma już: podstawą stylu jest geometria w różnych przejawach. Projektanci nie porzucili jednak natury w całej jej urodzie: we wnętrzach często wykorzystuje się wzory zwierzęce i roślinne.

Drugim podstawowym punktem jest obfitość szkła i metalu, główne powierzchnie w stylu Art Deco są odblaskowe. Jednym z kultowych elementów tego stylu, popularnym nawet dzisiaj, jest lustro słoneczne w okrągłej ramie z promieniami.

Style etniczne

Kultura każdej grupy etnicznej ma swoje własne charakterystyczne cechy: wyraża się to w malarstwie, literaturze, tradycyjnym jedzeniu i oczywiście dekoracji wnętrz.

Angielski

Anglia słynie ze swoich tradycji, a styl wnętrzarski nie jest wyjątkiem. Tradycyjny styl angielski, znany dzisiaj, ukształtował się w XIX wieku. Chociaż początki stylu sięgają XVI-XVII wieku, co pokrywa się z okresem rozkwitu epoki wiktoriańskiej.

Wnętrza są tak surowe i powściągliwe, jak ich właściciele. Głównym materiałem jest drewno – jest ono używane do tworzenia mebli, w projektowaniu ścian, podłóg i sufitów. Małe kwiatowe nadruki są również popularne w tapicerce lub dekoracji: można je również zobaczyć w tekstyliach (zasłony, poduszki).

Francuski (Prowansja)

Chociaż Francuzi są założycielami wielu stylów, ich sposób życia jest najbardziej kojarzony z wizerunkiem francuskiej wioski – Prowansji. Nabiera wyjątkowej lekkości dzięki jasnym odcieniom (biel, beż, pastele), kwiatowym nadrukom i uroczemu dekorowi.

Jak w każdym wiejskim wnętrzu, w Prowansji jest dużo drewna: ale nie w naturalnym „ciężkim” odcieniu, a w możliwie najjaśniejszym odcieniu – głównie białym. Meble, podobnie jak w stylu shabby, mają prawo być zużyte: ślady czasu sprawiają, że przestrzeń jest bardziej przytulna, domowa.

Śródziemnomorski

Każda część śródziemnomorskiego wnętrza jest przesiąknięta słonym powietrzem, gorącym słońcem, ciepłą wodą morską. Tak wiele krajów ma dostęp do morza, styl dzieli się na europejski (Grecja, Hiszpania, Włochy) i wschodni (Tunezja, Algieria, Turcja). Kierunki różnią się radykalnie, ale w klasycznym sensie styl śródziemnomorski jest europejski.

Kolorystyka jest jasna (biel, niebieski, piasek, z niebieskimi, czerwonymi detalami). Głównym celem jest, aby przestrzeń była jasna i aby słońce przenikało do domu. Aby to zrobić, ściany i sufit pozostają w białych tonacjach – kolor ten odbija i podwaja przepływ światła słonecznego.

Japoński

Japońskie domy przypominają swoich właścicieli: uporządkowane, czyste, funkcjonalne. Styl charakteryzuje się minimalizmem – naturalne dyskretne odcienie, niewielka ilość prostych mebli.

Meble wyróżniają się przede wszystkim wysokością: Japończycy preferują niskie stoły, przy których siadają na tych samych niskich krzesłach lub poduszkach. Można całkowicie zrezygnować z łóżka, kładąc materac bezpośrednio na podłodze.

Drugą cechą jest jedność z naturą. Pragnienie bycia bliżej wyraża się w obecności drzwi z mieszkania lub domu bezpośrednio do ogrodu, a także w uprawie bonsai i innych kwiatów.

Chiński

Chociaż style japoński i chiński są wschodnie, istnieje między nimi ogromna różnica. Pierwszym niuansem, który od razu odróżnia chiński dom od innych, są drewniane kraty. Ściany, meble, sufity, lampy, drzwi i okna są zdobione drewnianymi wzorami.

Drugim znakiem jest czerwone światło. Chińczycy wierzą, że przynosi szczęście, więc aktywnie wykorzystują je we wnętrzach.

Trzecim punktem jest sufit. W Chinach są one tradycyjnie wykonywane wielopoziomowo, przy użyciu paneli świetlnych lub oświetlenia obwodowego.

Afrykański

Poszczególne elementy stylu były aktywnie wykorzystywane w kierunku kolonialnym, ale wnętrza w stylu afrykańskim są dobre same w sobie. Odcienie są ciepłe, naturalnie stonowane: żółty, pomarańczowy, czerwony, zielony, beżowy. Czerń i brąz są używane jako akcenty.

Meble z wikliny, bambusa, zwierzęcych nadruków i rysunków są istotne. Do dekoracji używa się masek, bębnów, idoli, skrzyń i ceramiki.

Indyjski

Tak jasny jak sam kraj, tak samo jasne są jego wnętrza. Indyjski design charakteryzuje się wykorzystaniem jasnych odcieni żółtego, czerwonego, terakoty, niebieskiego i zielonego w połączeniu z fakturą drewna i orientalnymi nadrukami.

Tradycyjne wzory obejmują „ogórki”, symetryczne mandale, kwiaty i ptaki: wzory są stosowane na tapetach, w tapicerce, w tekstyliach. Tych ostatnich zresztą powinno być sporo: zwłaszcza poduszek dekoracyjnych.

Oprócz poduszek, domy ozdabiane są dywanami, figurkami buddyjskimi, skrzyniami, rzeźbionymi parawanami i wygodnymi pufami.

Rosyjski

Podobnie jak we Francji, w Rosji za najbardziej wizualny styl uważa się styl rustykalny. Charakterystyczne cechy rosyjskiej wsi można dostrzec w obrazach, filmach i kreskówkach: piece opalane drewnem, drewniane ściany, rzeźbione okiennice, haftowane lub koronkowe tkaniny (obrusy, zasłony, ręczniki) i samodziałowe dywany.

Paleta barw jest ciepła: żółty, pomarańczowy i czerwony dobrze komponują się z naturalnym drewnem.

Style mieszane

Niewiele współczesnych wnętrz można nazwać „czystymi”: w toku historii style mieszały się w ten czy inny sposób, przyjmując wzajemnie swoje cechy i tworząc nowe trendy. Na przykład Japandi, o którym była mowa w pierwszej sekcji, łączy cechy nordyckiego i japońskiego designu.

Ale są też trendy, które łączą wiele stylów na raz:

Eklektyzm

Główną cechą eklektycznego wnętrza jest to, że może być różne. Łącz zarówno podobne, jak i przeciwstawne projekty. Na przykład połączenie azjatyckiego i europejskiego, vintage i ultramodnego. Jednocześnie mieszanie nie odbywa się chaotycznie.

Wszystkie elementy mają pewne kryterium, według którego są łączone: kolor, faktura, styl.

Aby uniknąć rozłamu i nie zepsuć pomysłu, projektanci radzą wziąć za podstawę maksymalnie 3 style i 4 kolory: w ten sposób każdy element będzie na swoim miejscu.

Fuzja

Z języka angielskiego termin ten tłumaczy się jako fusion, co najlepiej opisuje jego filozofię. Styl ten narodził się w latach 90. XX wieku pod wpływem globalizacji: można go nazwać logiczną kontynuacją nurtu kolonialnego. W tym momencie egzotyczne elementy wschodnie i afrykańskie wlały się do znanych europejskich i amerykańskich wnętrz.

Główną zasadą fuzji jest brak reguł! Wykończone przestrzenie są wielowarstwowe, jasne, niejednoznaczne: łączą nie style, jak w eklektyzmie, ale poszczególne elementy. Na przykład rzeźbione krzesło barokowe z łatwością współistnieje z nowoczesną bezramową sofą i modnym stolikiem kawowym.

Przeanalizowaliśmy, jeśli nie wszystkie, to najbardziej istotne trendy projektowe dzisiejszych czasów. Używaj stylów w ich czystej postaci lub łącz je: najważniejsze jest, abyś czuł się komfortowo!